30 april 1945: Hitler sterft door zelfmoord in een ondergrondse bunker in het verwoeste hart van Berlijn. Dit wordt nu – bijna 75 jaar later – door historici als vaststaand feit geaccepteerd, hoewel er zelfs nu nog stemmen opgaan, die de dood van Hitler ontkennen. Of tijd en plaats, of zijn zelfmoord betwijfelen. De omstandigheden van zijn dood zijn zeker niet allemaal opgehelderd. Vooral wat er met zijn lijk is gebeurd blijft in nevelen gehuld.

In De dood van Hitler wordt getracht door een combinatie van de gebruikelijke bronnen en literatuur met de nieuwere gegevens meer zicht te krijgen op wat er in werkelijkheid heeft plaatsgevonden. Het verhaal zet zich daarom tot in de jaren van ons decennium voort.

Hitlers einde is niet los te maken van zijn persoon en zijn opkomst. Vandaar dat dit boek begint met zijn prilste jeugd en aandacht besteedt aan zijn lichamelijke en geestelijke conditie. Was de Führer gek, of ongeneeslijk ziek?

Het einde van Hitler valt evenwel ook niet te begrijpen zonder het te situeren in de gebeurtenissen van de laatste maanden, die Hitler in steeds meer door de Russische legers bedreigde en zwaar gehavende Berlijn doorbrengt. Aan deze setting is daarom een groot deel van dit boek gewijd.

Vele vragen bleven tot nu toe onbeantwoord: Hoe stierf de man die zelf miljoenen mensen had laten sterven? Wat gebeurde er na zijn dood? Waar is zijn lijk gebleven? Is er eigenlijk wel een lijk? Werd het verbrand in de tuin van de kanselarij? Of werd zijn stoffelijk overschot – zoals de Russen beweren – overgebracht naar Rusland?

Werpen de vrijgegeven archieven in Oost-Europa een nieuw licht op de zaak?