Na de Tweede Wereldoorlog beleefde de Nederlandse koopvaardij een glorietijd, die zich manifesteerde in een stroom snel gelijnde, prachtige schepen. Grote rederijen in Rotterdam en Amsterdam bezaten 30 of 40 schepen en zelfs nog meer. Die moesten allemaal bemand worden. Een flink deel van de Nederlandse bevolking verdiende dan ook zijn brood in de Scheepvaart.
Het leven aan boord was niet altijd even makkelijk want men was maandenlang van huis. Het kwam vaak genoeg voor dat de zeeman zelfs negen maanden of een jaar van huis en haard gescheiden was. De bemanning was op elkaar aangewezen en daardoor ontstond er een familieband tussen de opvarenden onderling. In die tijd waren de bemanningen veel groter dan heden ten dage met dertig, veertig of meer dan vijftig man. Hierdoor deden de samenlevingen aan boord denken aan kleine dorpsgemeenschappen. Hechte vriendschapsbanden werden gesmeed, die vaak maar één reis duurden. En soms waren er best wel eens ruzies of was er onenigheid maar saamhorigheid vierde toch de boventoon. Immers, letterlijk en figuurlijk zat iedereen in hetzelfde schuitje. Er werd gezellig een glaasje met elkaar gedronken, er werden moppen getapt, er werd over serieuze zaken gesproken, er werden spelletjes gespeeld en er werden grappen uitgehaald.

De auteur, Ian Ouwendijk, begon zijn zeemanscarrière in 1961. Hij kijkt terug op een mooie en fijne tijd, die hij koestert en die hij voor geen goud had willen missen. Geïnspireerd door de enthousiaste reacties op zijn boek “Potjestijd” over zijn tijd bij de offshore rederij Smit Lloyd, heeft hij in dit boek nog meer anekdotes opgetekend. Deze beslaan zijn hele zeemanscarrière waarin Smit Lloyd natuurlijk ruim vertegenwoordigd is.

Ouwendijk neemt u mee terug naar een halve eeuw geleden: de tijd van het rechttoe rechtaan schip, vol tradities waarin het handwerk van de zeeman nog centraal stond. De tijd voordat efficiency en hightech ook in de scheepvaart toesloegen.