Kerkelijke en wereldlijke autoriteiten maakten zich in de jaren na de oorlog grote zorgen over de 'massajeugd'. De jeugd werd getypeerd als schijnvolwassen, egocentrisch, vitaal, instinctief en lichamelijk. Het vormingswerk in de jaren vijftig werd dan ook vooral gevoed door de gedachte dat deze tekorten moesten worden gecompenseerd. Dat gold ook voor het vormingswerk in De Vonk, opgericht in 1919 door Emilie Knappert en sinds 1937 deel uitmakend van de Woodbrookersvereniging. Tussen 1947 en 1971 werden op De Vonk internaatscursussen 'Tussen school en leven' gegeven aan 14- tot 16-jarige meisjes. Er werd gewerkt aan persoonlijkheidsvorming, sociale en algemene vorming en de meisjes leerden in de praktijk hoe ze een huishouden moesten runnen en kinderen moesten verzorgen en werden geïnformeerd en geadviseerd over beroepsmogelijkheden. Veendrick geeft een levendige en gedetailleerde beschrijving van de cursussen op De Vonk, de achtergrond van de meisjes, hun onderlinge relaties en toekomstperspectieven. In zijn boek maakt hij tevens duidelijk hoe de ideeën over meisjes binnen het vormingswerk veranderden. In de jaren vijftig was men op De Vonk erg modern, maar in de jaren zestig ging het mis: men bleef vasthouden aan het oude meisjesbeeld terwijl de nieuwe cursisten, gestimuleerd door maatschappelijke ontwikkelingen èn het vormingsprogramma zelf, het pedagogisch regime van De Vonk als het ware ontgroeiden.