Je kunt toch niet iemand spelen die geen enkele keer ten tonele verschijnt?\n\nHet is maandagmiddag.\nVoor de ingang van het theater staat een kleine rij, een rij mensen die voornamelijk bestaat uit mannen en vrouwen, samen.\nHij is inmiddels opgehouden met zwaaien.\nHet verkeerslicht wordt groen. Ik steek de tweebaansweg over, loop naar hem toe. Achter mij rijdt een bus voorbij, ik draai me kortstondig om, in de reflectie van de passerende bus zwaait een vader met zwart haar en een rode trui naar zijn zoontje dat op hem af rent op de hoek van de straat en loopt een jonge vrouw in zomerjurk (Sarah) naar het theater. Ik loop op hem af\nparallel, ergens anders.\n\nSarah Neutkens (1998) is autodidact, multitalent en altijd bezig. Ze is kunstenaar, componist, model en schrijver. Met haar debuutroman Een blote man beminnen (2022) behaalde ze de longlist van de Bronzen Uil en won ze de Pieter Boddaert Prijs. In 2023 verscheen Tusseninmens. Hoe mode van gedaante verandert.\n\nOver Een blote man beminnen:\n\n‘Je wordt overstelpt met beelden, voelt de hopeloosheid van de liefde en wordt samen met de vertelster een ander mens, iemand die beseft dat vrijheid soms zwaar om dragen is omdat ze gepaard gaat met vallen en opstaan. Een blote man beminnen gaat niet alleen over de liefde, maar ook over het leven zelf, geprangd tussen geboorte en dood.’\nMarnix Verplancke, Knack ****\n\n‘Neutkens toont zich niet vies van experiment, maar grijpt je genadeloos bij het nekvel. Zeker is dat Een blote man beminnen je leescomfort door elkaar schudt. En je uiteindelijk verlokt met zijn compromisloosheid.’\nDirk Leyman, De Morgen ****\n\n‘Een haast dierlijke lofzang op seksualiteit en het lichaam.’\nHarper’s Bazaar