Geestelijk verzorgers die bij een instelling als justitie werken dienen twee heren, kun je zeggen. Als ambtenaar worden zij betaald door de overheid, maar als ambtsdrager zijn zij gezonden door een religieuze of levensbeschouwelijke organisatie. Deze precaire, maar ook fascinerende positie is een gevolg van de regeling van de verhouding tussen kerk en staat in Nederland. Deze positie schept ruimte, maar geeft ook spanning.

Met een zekere regelmaat uiten geestelijk verzorgers de laatste jaren de verzuchting dat hun speelveld kleiner is geworden. Van hen wordt dikwijls een loyaliteit verwacht die op gespannen voet kan komen te staan met hun zending. Dreigt het dichte web van regelgeving, deskundigheid en politieke druk hen op te zuigen door toenemende uniformering en centralisering?

Maar er is ook een andere kant. Want het wettelijk recht op geestelijke verzorging in detentie (evenals bij de krijgsmacht) impliceert ook dat de wetgever/overheid geestelijk verzorgers nodig heeft. Zij kunnen alleen geloofwaardig functioneren als de eigenheid van hun werk ook gestalte krijgt. Hier naderen we de kernvraag van deze bundel: hoe valt de point d`honneur, de beroepseer van de geestelijk verzorger te omschrijven? De opdracht om tussen kerk en staat, of zendende instantie en zorginstelling te balanceren werpt in alle scherpte de vraag op naar de identiteit van de geestelijk verzorger.

Deze thematiek maakt deze bundel boeiend voor geestelijk verzorgers of ze nu werkzaam zijn bij justitie, bij de krijgsmacht of in zorginstellingen.

Twee heren dienen is een uitgave van het aan de Universiteit van Tilburg gevestigde oecumenische Centrum voor Justitiepastoraat.