Het bouwkundige patrimonium van België wordt sinds enkele járen ruim in de belangstelling van het publiek gebracht. Hoofdaccenten liggen daarbij op de negentiende-eeuwse en Art Nouveau-realisaties. De studies over ons architectonisch erfgoed hebben aanleiding gegeven tot de publikatie van niet alleen een reeks volledige stads- en streekinventarissen, maar ook van een aantal goed gedocumenteerde monografieën, zoals over het Hotel van Financiën of het Paleis der Natie, om maar twee Brusselse voorbeelden te noemen.\nDit boek wil bij deze laatste soort aansluiten en een wetenschappelijk verantwoorde, rijk geïllustreerde beschrijving van het Hotel van de Gouverneur van de Nationale Bank van België brengen. De gebouwen van de Bank te Brussel hebben zonder twijfel het aanschijn van de binnenstad mede helpen bepalen. Het Hotel, een deel van de gebouwen uit de vorige eeuw, is dankzij wijze beslissingen van de Directie van de Bank ontsnapt aan de slopersdrift en kaalslag die zovele historische steden hebben verminkt. Zoals hierna met woord en beeld zal worden geïllustreerd, is het een vrij gaaf bewaard voorbeeld van de architectuur en de andere kunstuitingen van het negentiende-eeuwse eclecticisme.\nDe eerste aanloop tot deze monografie werd gegeven door de herwaardering van de architect van het gebouw, de Kortrijkenaar Hendrik Beyaert. De Bank bracht in 1978 een biljet in omloop dat aan hem was gewijd en organiseerde daarbij aansluitend een tentoonstelling over zijn leven en werk : amper de tweede sinds zijn overlijden in 1894. Beyaert heelt nooit uitdrukkelijk zijn oordeel over zijn gebouw voor de Bank uitgesproken; het ligt wel vervat in de volgende typische passage van zijn autobiografie die hij omstreeks 1876 voor zijn streekgenoot Frans De Potter schreef: “....Ik ben van mening dat ik tijdens de eerste tien jaar van mijn artistieke loopbaan vele zonden heb begaan : zij waren mijn beste leermeesters. Ik heb daarentegen ook enkele werken op mijn actief die ik zelfs vandaag nog niet verloochen en sommige daarvan zou ik nu niet meer aankunnen; er zijn van die dingen waarvoor jeugdige onstuimigheid en zelfs overmoed nodig zijn.” Het lijdt geen twijfel dat de gebouwen van de Bank tot de tweede categorie behoorden.