Pierre-Gilles de Gennes (1932-2007) wordt beschouwd als een van de meest briljante natuurkundigen van zijn generatie. Hij werkte in tal van gebieden, waaronder neutronenverstrooiing, magnetisme, supergeleiding, vloeibare kristallen en polymeren. Zijn benadering van problemen is intuïtief te noemen, met efficiënte schattingen in plaats van absoluut exacte berekeningen; zo opende hij nieuwe deuren in de natuurkunde en inspireerde hij onderzoekers tot nieuwe vrijheden. Hij blonk ook uit in het opstellen van analogieën, wat hem onder collega's de bijnaam 'grote correlator' opleverde.
De Gennes maakte naam als een grensoverschrijdend wetenschapper: hij doorbrak barrières tussen wetenschapsgebieden, tussen academisch en industrieel onderzoek en tussen theorie en toepassing. Anderen spoorde hij aan niet voor zo'n grens te stoppen, maar eroverheen te kijken, ook in het leven zelf. Want naast zijn belangstelling voor de wetenschappen was De Gennes even nieuwsgierig naar geschiedenis als naar kunst en literatuur.

Pierre-Gilles de Gennes behoort tot de weinige wetenschappers van onze tijd die bekend zijn bij het publiek. Hij was ongekend populair in eigen land, wat niet verwonderlijk is: hij nam de moeite om het publiek tegemoet te treden, interviews te geven en in tv-uitzendingen te verschijnen. Hij spande zich ervoor in de wetenschap aantrekkelijk te maken en bepaalde ideeën over wetenschappelijk onderzoek recht te zetten. Na zijn Nobelprijs in 1991 ging hij op 'schooltournee' om het gesprek met jongeren aan te gaan. Ongetwijfeld was dat ook de reden dat hij in 2005 en 2006 instemde met een reeks gesprekken waaraan de citaten in dit boek zijn ontleend.