Van Oscar Wilde zijn de beroemde woorden dat hij zijn genie voor zijn leven had gereserveerd en zijn talent voor zijn literaire werk. Helaas gaat met het leven het genie verloren - we kunnen het hoogstens indirect proberen te achterhalen door middel van brieven, dagboeken en getuigenissen van tijdgenoten.
In het geval van Wilde zijn er geen dagboeken - en de meeste van zijn vele brieven zijn verloren gegaan. Zo'n dertienhonderd zijn bewaard gebleven, waaronder de beroemde lange brief uit de gevangenis aan zijn vriend Alfred Douglas, die later onder de titel 'De Profundis' als aparte uitgave talloze herdrukken beleefde en een van de bekendste geschriften van Wilde is gebleven.
Voor het eerst verschijnt er nu een omvangrijke bloemlezing uit Wildes brieven in Nederlandse vertaling, voorzien van verhelderende voetnoten. De brieven zijn gericht aan een keur van meer of minder bekende geadresseerden: zijn moeder, Frank Harris, John Ruskin, Edmond de Goncourt, George Bernard Shaw, W.H. Yeats, Max Beerbohm en vele anderen.
Twee geadresseerden keren telkens terug: Wildes grote liefde Alfred Douglas, en de man die eerst zijn minnaar en later een vriend voor het leven zou zijn: Robert Ross. Juist in de brieven aan hen beiden zien we een Wilde die zich niet van zijn superieure kant toont, maar buitengewoon gevoelig en kwetsbaar blijkt. Ook 'De Profundis' is in deze bundel opgenomen.
Aan de correspondentie is de brief van Robert Ross toegevoegd waarin deze een ooggetuigenverslag geeft van de laatste dagen en het overlijden vanOscar Wilde in een hotel in Parijs.