HET CONCLAAF
Nauwgezet brengt Bracewell de eerste dertig jaar en tien maanden uit Martins leven in beeld. Werk en relaties kunst en seks uitgaan en thuisblijven - geen enkel aspect van zijn bestaan wordt de lezer onthouden. Maar terwijl hij de postmoderne welvaart van de jaren tachtig, en daarna de 'krach' in de jaren negentig over zich heen laat komen, wordt Martin zelf eigenlijk slechts gekweld door drie vragen: is hij interessant, is hij saai of is alles veel ingewikkelder dan hij aanvankelijk dacht?

Met deze roman bevestigt Michael Bracewell (1958) zijn plaats als een van de belangrijkste chroniqueurs van het Engeland van de jaren tachtig. Het zijn de jaren van Thatcher en de gapende kloof tussen arm en rijk. Hoofdpersoon Martin Knight wordt neergezet als exemplarisch voor de horden yuppies die in Londense City hun riante salarissen bijeensloven. Zijn zelfbeeld en zelfvertrouwen ontleent Martin aan wat hij noemt zijn appreciatie van de schoonheid. Die bestaat in zijn geval uit het hebben van een mooie vrouw, een mooi huis en Joseph Beuys op de salontafel. Als de beurskrach van 1989 Martin werkloos maakt, laten wij hem ontredderd achter. Hoewel Martin weinig sympathieke trekjes vertoont, aarzel je toch hem af te doen als een egoistische onbenul. Want behalve dat is hij ook een slachtoffer van het waas van collectieve, blinde zelfgenoegzaamheid waar een hele generatie jonge, goed opgeleide Engelsen in heeft rondgelopen: tot de ontnuchtering kwam. Luchtig, grappig maar ook beklemmend; Bracewell's beste werk tot nog toe. De vertaling loopt soepel. Bij dezelfde uitgeverij verscheen eerder o.m. de roman 'Hemelse lichamen'*.