Een caleidoscopisch verhaal over de zelfkant van het naoorlogse Madrid. Er is geen centrale figuur, die de roman overheerst: geen architectonische opbouw, geen dwingende climax, die tot een ontknoping voert, maar de korte, zeer realistische verhalen worden zo met elkaar vervlochten, dat ze toch één volledig geheel vormen. Tal van secundaire figuren - meest arme, meelijwekkende wezens - worden in hun alledaagse, vaak tragikomische voorvallen beschreven, wegkwijnend in een seksuele en sociale ellende. Cela verlustigt zich in een soms tedere, soms schrijnende beschrijving van hun daden en men ontkomt er niet aan geboeid te worden door de problemen, die hij oproept en door de vluchtige en toch vlijmscherpe analyse van de ontwrichting der Madrileense samenleving. Cela is winnaar van de Nobelprijs voor literatuur

Camilo José Cela heeft een mooi oeuvre bijeengeschreven waarbij twee romans als meesterwerken kunnen worden omschreven: La colmena (De Bijenkorf) en vooral La familia de Pascual Duarte (De familie van Pascual Duarte). Deze roman verscheen voor het eerst in Argentinië (1942). Pas in 1946 werd het officieel in Spanje gepubliceerd. Na een jaar kwam het boek,onder druk van de kerk, op de censuurlijst van het Franco regime te staan. Het boek wordt algemeen beschouwd als zijn beste roman en is een echte klassieker binnen de Spaanse literatuur geworden.