“Laten we dansen” schetst een stads- en tijdsbeeld uit de zestiger jaren van Rotterdam en Parijs. Rotterdam- Zuid is het decor van Pieter, gitarist in een band, die een intens laatste jaar op de HBS beleeft. Hij komt in 1967 onverwacht in Parijs terecht, waar hij , naast de ontmoetingen met andere Rotterdammers, geconfronteerd wordt met demonstraties, zoals hij die meemaakte met “Provo” in Nederland en tenslotte de heftige en veel besproken studentenrellen van mei 1968. In Parijs ontmoet hij zijn eerste, echte liefde. Een verhaal over het volwassen worden in “the roaring sixties” met veel muzikale associaties.

Een antieke spoorwagon met fraai gerenoveerde compartimenten, het meest trendy restaurant tussen Dune de Pyla, de grootste zandduin van Europa en Cap Ferret, de laatste plaats van het schiereiland ten westen van het Basin d’ Arcachon. Het was donker, waardoor ik mij onderweg naar het restaurant niet kon oriënteren en het gevoel had in een onherbergzaam gebied midden in de bossen te zijn.
De ober liep met een karretje door het pad tussen de compartimenten om de authenticiteit van een restauratiewagen zoveel mogelijk recht te doen. Wij pasten met zes mensen op twee banken in een coupé met tussen ons een smalle tafel, wit en chique gedekt. Boven ons prijkte een bordje met de bijpassende cijfers en letters, première classe. “Last train to Clarksville”, (Monkees).
Ik begon mij ongemakkelijk te voelen over de rekening, die op tafel zou komen en die boven mijn budget zou uitstijgen. Ik fluisterde Françoise in het oor of zij wist dat we in zo’n dure tent zouden eten.
‘Ja joh, maar dat betalen wij niet hoor!’
‘Wie dan wel?’
‘De Generaal.’
‘Waarom?’
‘Hij wil brallen in het bijzijn van z’n vrienden, daar heeft hij die respectloze jeugd niet bij nodig. De drank betaalt hij maar voor de helft. De vorige keer hebben we hem een behoorlijke poot uitgerukt en daar is die knakker op teruggekomen.’
Haar boodschap in licht Rotterdamse tongval streelde mijn oren.
‘Jouw vader lijkt mij geen man om dat gebral passief aan te horen.’
‘Pa kan goed met hem opschieten, die twee voelen elkaar feilloos aan en dat beetje poeha neemt hij op de koop toe.’
‘Waar kennen die twee elkaar van?’
‘Ze hebben samen in het verzet gezeten.’

"Ik ben in december 1947 geboren en heb mijn tienerjaren doorgebracht op een HBS in Rotterdam-Zuid. De intense jaren op deze school en het vervolg daarop hebben mij aangezet dit boek te schrijven. Op basis van herinneringen, gesprekken en oude aantekeningen heb ik de eindjes weer aan elkaar kunnen knopen. Ik heb mijn muzikale associaties verweven in de tekst."