Samenvatting

In De kunst van het vergen leren we de Dalai Lama van dichtbij kennen. Daarbij stelt Chan hem vele vragen. Zou de Dalai Lama onder bepaalde omstandigheden zijn toevlucht nemen tot geweld? Hoe voelt het als een spiritueel inzicht in lichaam en geest openbaart? Wat zijn persoonlijke angsten?
We ontdekken dat de jonge Dalai Lama weleens driftbuien had en dat hij het nog steeds niet kan nalaten even aan andermans baardje te trekken. Maar het is juist zijn innemende persoonlijkheid waardoor het lijkt dat hij zo gemakkelijk kan vergeven
Recensie(s)

Deze publicatie bevat in een kleine twintig hoofdstukken gesprekken die een van oorsprong Chinese vertrouweling van de Dalai Lama met hem voerde vanaf dat hij hem begin jaren zeventig leerde kennen. De auteur vergezelde en doet verslag van de rondreizen van de geestelijk en politiek leider in ballingschap. Zoals tijdens zijn bezoeken aan Europa (zoals aan Havel in Tsjechoslowakije), de gebeurtenissen rondom de uitreiking van de Nobelprijs voor Vrede aan hem, maar ook zijn bezoek aan belangrijke boeddhistische pelgrimsoorden. Kern van het boek vormt de uiteenzetting van de Dalai Lama over de samenhang tussen ledigheid en mededogen: als iedere identiteit een lege kern heeft, zijn we allen verbonden en is mededogen niet alleen een prioriteit, maar ook een natuurlijk gegeven dat maakt dat je je gelukkig voelt. Deze kern maakt ook dat dit boek niet eenzelfde veelzijdige thematiek behandelt als het soortgelijke interviewboek met hem van Felizitas von Schonborn 'Volg je hart'*, maar de intieme anekdotiek uit de 'inner circle' van de Dalai Lama compenseert dat ruimschoots.

J. Hodenius