In de 17de eeuw behoorde het Leidse theatrum anatomicumtot de absolute bezienswaardigheden van de universiteitsstad: vele reisverslagen zingen de lof van het anatomisch theater en van de rariteitencollectie die ook in de ‘publicque anatomie’ te zien was. Maar wat was eigenlijk de gedachte achter het in 1594 in gebruik genomen theater? En achter die rariteitencollectie met een ensemble van anatomische preparaten, etnografica, (prent-)kunst en oudheidkundige voorwerpen? Wie waren de geleerden die van het einde van de 16de tot aan het begin van de 18de eeuw in het theatrumwerkten? En wat waren hun levensbeschouwelijke motieven? De auteur laat o.a. zien dat het anatomisch theater een product is van het humanisme van de zestiende eeuw. Het ging de hoogleraren om veel meer dan de anatomie. De mens was de kroon op de schepping. Kennis van de menselijke anatomie moest leiden tot kennis over de Schepper van al dat fraais, en over de plaats van de mens in de natuur. Behalve het theatrum anatomicumworden in dit boek ook de andere belangrijke ontleedkundige centra binnen de stad beschreven: het Collegium Medico Practicum in het Caeciliagasthuis - als het ware de voorloper van het LUMC - en de gildekamer van de Leidse chirurgijns boven de Waag. Het boek portretteert de anatomische praktijk in het 17de-eeuwse Leiden, de personages die daarbij betrokken waren – niet alleen de hoogleraren maar ook de lagere echelons: anatomieknechts, chirurgijns en ten slotte de anatomische subjecten – om vanuit deze soms grimmige praktijk een lijn te trekken naar de theorie: de filosofische, metafysische bespiegelingen waartoe de bestudering van het menselijk maaksel aanleiding gaf.