In Requiem voor de eerste generatie staan de veranderingen van het ritueel centraal, zowel die bij migranten als die in de Nederlandse cultuur. Zijn onder migranten de instandhouding van de eigen uitvaartrituelen en de voorkeur om uiteindelijk `thuis te worden begraven puur uitingen van respect voor de eigen cultuur? Is bijvoorbeeld de manier waarop het laatste afscheid wordt uitgevoerd tekenend voor de mate waarin iemand zich in Nederland thuis heeft gevoeld en heeft aangepast aan de Nederlandse samenleving?

Hoe gaan allochtone Nederlanders om met de dood, hun eigen dood, die van anderen, die van degenen die net zo zijn als zij en van degenen die niet net zo zijn als zij? De jaren gaan voorbij, de eerste generatie verdwijnt geleidelijk, uit het Rifgebergte of Anatolië of van overzee gekomen om haar arbeidskracht te verkopen in de mijnen of de fabrieken in Nederland, begint die nu terug te stromen, als een golf die in schuim is uiteengespat, die alles gegeven heeft en alleen nog maar weg hoeft te wezen. Of zoals die Kollumer kat bij Lewis Carroll die geleidelijk verdwijnt, alleen zijn grijns blijft nog een poosje hangen, terwijl de rest al weg is.

Ze verdwijnen. We hebben ze nauwelijks gekend. Het is nu tijd om een requiem te componeren voor die eerste generatie buitenlanders in Nederland.

Inhoud

Fouad Laroui
Hoe ze leven, hoe ze doodgaan... (inleiding)
Kader Abdolah
Sejjed
Abdelkader Benali
Een dag in mei
Halil Gür
Stalen hak
Henna Goudzand Nahar
Zwart koraal en varkensvlees
Rashid Novaire
De gastrol
Ellen Ombre
Erfgift
Ibrahim Selman
Het stille afscheid
Vamba Sherif
Het witte laken