Hardcover, in-8, 245 pp.
Valeriu Marcu (°8/3/1899 in Bukarest; †4/7/1942 in New York City) was een statenloos joods schrijver en historicus.
Marcu voert ons mee naar het Spanje van de 15de eeuw en beschrijft de middelen die men toen gebruikte om de joden in diskrediet te brengen. De toestand was bijzonder complex omdat ook de moren in de weg liepen.
Het uitwijzingsdecreet dateert van 31/3/1492. Het kwam neer op een radicale onteigening en de speculanten stonden klaar om alles in te kopen tegen lage prijzen. "Men zag hoe een Hebreeër voor een muilezel een huis in ruil gaf en hoe een ander wat kledij met een wijnberg betaalde." (200-201)
"De Joden maakten de fundamenten van hun eigen staatsgebouw telkens weer problematisch. (...) Jeruzalem heeft als eenzame klaagmuur een onvergelijkelijk veel grotere rol gespeeld dan als hoofdstad van een zelfstandig rijk." (208-209)
Het edict tot uitdrijving van de morisken uit Spanje volgde tien jaar na dat voor de joden. (221)
"De heersers kennen alleen zich zelf het recht toe zich van anderen te onderscheiden, hetzij individueel, hetzij collectief."
Noot LT: Deze woorden van Marcu blijven tot op vandaag nazinderen en vormen een aanklacht tegen diegenen die zich de 'verkozenen des volks' noemen of met hen een eedverbond hebben gesloten. Hoezeer zij zich bedreigd voelen door de massa ontevredenen wordt haast dagelijks vertaald in de draconische veiligheidsmaatregelen (betaald door de belastingbetaler) die deze VIP's voor zichzelf laten nemen. De perimeters en de no-go-zones worden jaar na jaar uitgebreid, de bepanstering van hun voertuigen wordt dikker, hun lijfwachten talrijker en zwaarder bewapend, hun wantrouwen en hun waanzin groeit. De veiligheid die zij voor zichzelf verzekeren weten zij al lang niet meer te bieden aan hen die hen verkozen. En gestadig wordt een verkiezing het kiezen voor het minst groot geachte onheil. De verkozene acht zich vervolgens bekleed met een mandaat, terwijl het enkel de resultante is van angst en weldra bedrogen vertrouwen.