Willy Corsari (pseudoniem van Wilhelmina Angela Douwes-Schmidt) (Sint-Pieters-Jette, Brussel, 26 december 1897 – Amstelveen, 11 mei 1998) was een Nederlandse schrijfster van meisjesboeken, romans, detectives, korte verhalen en toneelstukken.[1] Ze was wars van literaire vernieuwing.

Wilhelmina Angela Schmidt was een dochter van Cornelis Nicolaas Schmidt, diamantbewerker, amateurzanger en beeldhouwer, en Elisabeth Christina Benit, pianiste. Haar vader (die als amateurzanger de artiestennaam Corsari gebruikte) wilde dat zij operazangeres werd. Daartoe kreeg ze zang- en pianoles. In 1902 verhuisde het gezin naar Den Haag. Toen ze tien jaar was werd een eerste verhaal van haar geplaatst in het Het Volk. Haar ouders trokken de wereld over. Ze verbleef enige tijd in Nederlands-Indië, Amsterdam, en Berlijn.

Ze trouwde op 1 mei 1919 in Amsterdam met Antoni Ewoud Sichterman. Zij kregen een zoon. Na hun scheiding hertrouwde ze met een vriend, Hendrik Willem Cornelis Douwens, vooral om de voogdij over haar zoon niet te verliezen. Toen Douwens in 1931 overleed trouwde ze niet meer. Wel had ze verhoudingen met onder meer Jan Campert.

Schmidt/Corsari studeerde aan de Toneelschool van Amsterdam, maar daar bleek dat haar stem ongeschikt was voor opera. Ze deed mee aan het cabaret aldaar en trad op met grote namen als Jean-Louis Pisuisse en Louis Davids. Deze ervaringen beschreef zij in haar Liedjes en herinneringen.

Daarna werd haar schrijverstalent ontdekt, waardoor zij verderging als populair auteur die een breed publiek wist te bereiken. Haar eerste publicaties verschenen vanaf 1916 in tijdschriften; in 1927 kwam haar eerste boek uit. Haar grootste populariteit bereikte zij in de jaren vijftig. Ze vertaalde ook werk van anderen, zoals van Louis Bromfield en Albert Camus.

Thema's uit haar werk zijn haar visie op de maatschappelijke normen, eenzaamheid, euthanasie en homoseksualiteit, de man-vrouwverhouding en de botsing tussen carrière en gezinsleven, cabaret en geloof. Ook oorlog is een terugkerend thema in Corsari’s werk. Haar werk werd vertaald in het Afrikaans, Deens, Duits, Engels, Frans, Fries, Hongaars, Ivriet, Noors, Spaans, Tsjechisch en Zweeds.

Begin jaren tachtig kwam er wegens ouderdomskwalen een einde aan haar loopbaan.

In 1990 werd ze benoemd tot ridder in de Orde van Oranje-Nassau.