In deze publicatie wordt het begrip Tegendraads Modern gelanceerd als tegenhanger van het jaren vijftig (neo-)modernisme van Goed Wonen. Het betreft die vorm van moderniteit in de vormgeving voor de wooncultuur die ternauwernood een plek heeft gekregen in de openbare collecties met een designafdeling. Toch is het de stijl van vormgeven die we onmiddellijk en gewoonlijk associëren met de vijftiger jaren: de vrije vorm en de decoratie- en kleurenlust die zich manifesteert als een feest van bevrijding uit het keurslijf van de geometrische grondvorm, het afzweren van het ornament en de terughoudendheid met betrekking tot de kleur. De wereld van de palettafel, het ‘Picasso-behangetje’ en de ‘Appel-gordijnen’ is een nog weinig onderzocht fenomeen. Dit onderzoek zoekt antwoord op vragen over waar die tegendraadse vormgeving zijn oorsprong vond, via welke kanalen het zich verspreidde, wie de spelers op het veld waren, hoe het eruit zag en hoe het bij de consument terecht kwam. Waarom keerde de redactie van Goed Wonen zich zo fel tegen het bestaan van dit ‘modieuze modernisme’? De angst om het eenmaal door de eerstelijns modernisten op de vrouw veroverde domein van de interieurinrichting weer te verliezen, lijkt een cruciale rol te hebben gespeeld. Tegen de modernistische maatlat van Goed Wonen worden uitspraken gelegd uit alternatieve tijdschriften over (interieur)vormgeving uit dezelfde periode en bovendien wordt bekeken hoe trendvolgende warenhuizen en woninginrichters in hun advertenties het Tegendraads Moderne aanbevelen.