De autobiografie van Heintje Davids uit 1948.

Claudia de Breij heeft in haar theatershow “Hier ben ik” een tipje van de sluier opgelicht maar in dit boek leest u het complete verhaal van Heintje in haar eigen woorden. Vooral de onderduik periode van de Joodse Heintje is indrukwekkend.


Heintje Davids (1888) was de jongste telg uit een Joods Rotterdams gezin. Haar vader Levie David was komiek en caféhouder en haar moeder Francina Terveen was dienster. Zowel haar broers Louis en Hakkie als haar zus Rika traden op als het Familie-theater Davids en gebruikten deze ervaring als springplank voor een theatercarrière. Heintje – klein, dik en bedeeld met een kolderiek aandoend stemgeluid – werd door haar ouders ongeschikt bevonden om aan het familietheater deel te nemen. Overtuigd van eigen kunnen maakte ze vanaf 1907 zelf carrière als komisch revuezangeres. Vanaf 1910 trad ze samen met haar broer Louis op. Nadat Louis zich meer op het cabaret ging richten, viel het duo uiteen. Broer Louis heeft altijd kritiek gehad op de carrière van zus Heintje.
In 1914 trouwde Heintje Davids met de journalist-theatertekstschrijver Philip Pinkhof.
Tot in de Tweede Wereldoorlog trad ze op in diverse revues, in de Hollandsche Schouwburg, en in het Tip Top Theater tussen twee hoofdfilms door. Ze werkte ook mee aan de speelfilmversie van de volksmusical De Jantjes (1934). In september 1942 besloot zij met haar man onder te duiken. Ze zaten op diverse plaatsen ondergedoken en zij was de enige van de Joodse familie Davids die de oorlog overleefde: Rika en Hakkie stierven in Duitse concentratiekampen; Louis was 1 juli 1939 al overleden. Direct na de bevrijding ging ze weer optreden.
Tot ver in de jaren zestig bleef ze optreden, waarbij ze regelmatig aankondigde dat dit echt de laatste keer was. Op den duur werd het verschijnsel van telkens afscheid nemen en weer terugkomen het heintjedavidseffect genoemd.