Het lichaam is rauw en broeierig. Het is een onbemiddelde, spontane synthese van materialiteit en vitaliteit, die zonder esthetisering de zintuigen tot leven wekt. Zonder imago of opgelegde vorm produceert het referentieloze gewaarwordingen, die slechts met rationeel geweld bezworen kunnen worden. Het lichaam presenteert zich niet, meent geen pose aan, speelt geen scene, maar negeert de vraag naar representatie. Het eist haar natuurlijke autonomie op en overstijgt daarmee elke referentiële intentie; het volgt slechts haar eigen logica. Ze heeft zichzelf niet ontworpen, ze is geen constructie, maar is ontstaan, gegroeid en gemuteerd. Ze heeft een gezicht als een landschap, maar draagt geen masker. De ziel en de materie vallen samen, het karakter en het lichaam zijn onafscheidelijk. Haar vormen zijn enkel afgeleiden van een ‘intrinsieke’ en zelf regulerende manier van functioneren. Ontstaan en verval, en intrinsieke kwaliteiten en externe invloeden, tekenen zich simultaan af en generen in hun wisselwerking een oneindige transformatie die slechts van haar vitaliteit getuigt. Het lichaam bekent zich slechts tot een natuurlijke orde die enkel haar eigen darwiniaanse succes nastreeft; het vertegenwoordigt geen waarden buiten zichzelf, het betekent slechts zichzelf en het heeft geen doelen buiten zichzelf. Daar waar de simulatie een esthetisering zonder lichaam en zonder eigenschappen bedrijft, kent het lichaam een eigenzinnige esthetica zonder simulatie. LisA4-LIJF thematiseert het lijfelijke en problematiseert haar actualiteit.