Dit boek is bedoeld als handleiding en praktische gids voor hulpverleners, ouders en misschien ook voor jongeren met autisme zelf. Hilde De Clercq leidt de lezer zachtjes de wereld van personen met autisme binnen, door te gaan kijken naar hun spelgedrag. Doorheen hun reactie en de angsten en moeilijkheden die kunnen ontstaan bij fantasiespel, rollenspel, verhaaltjes, carnaval, toneel spelen, maak je kennis met het spectrum van autistische problemen: het trio Communicatie, Sociale Interactie en Verbeelding, waarin ze zo totaal anders zijn dat ze zich voelen als een buitenaards wezen in een voor hen zeer moeilijk begrijpbare wereld. Een wereld die ze amper aankunnen, of waarin ze zich goed kunnen integreren naargelang ze mentaal zeer beperkt zijn of integendeel zeer begaafd. Nog duidelijker wordt dit in het tweede hoofdstuk, dat gaat over taal en communicatie. Een kind met autisme is zeer 'letterlijk' ingesteld. Terwijl de taal die niet-autistische personen gebruiken, zeer plastisch is, de verbeelding en het gevoel aanspreekt, invult zonder het te zeggen, vol zit met verdoken communicatie. De vraag « Kun je het zout doorgeven? » wordt dus logischerwijze door een kind met autisme met « ja » beantwoord, zonder dat het daarom ook het zout doorgeeft. Je kan je dan ook inbeelden hoe zo'n kind op « Hou je mond », « Kruip in je bed », « Veeg je voeten » reageert. En hoe moeilijk het moet zijn uit te maken wat iemand nu precies bedoelt met: « Je wil toch wel een ijsje, niet? » Gewone kinderen overgeneraliseren: een stoel is alles waar je op zit. Autistische kinderen hebben een gebrek aan generaliseringvermogen: ieder voorwerp is anders. Er is die stoel, maar ook die andere, of dat krukje, die zetel. Vandaar dat een autistisch kind geholpen kan worden, bijvoorbeeld met het opstellen van woordcatalogen. Bijvoorbeeld: « schoen » en alle soorten « schoenen » en een lijst van wat dat inhoudt, waarvoor ze dienen. Ze moeten wetenschappelijk begrijpen wat anderen instinctief begrijpen. Ze denken zwart-wit en hebben moeilijkheden met de soepelheid van de taal. Het zijn visuele denkers: ze denken in beelden, niet in taal. Meersporige verwerking is voor hen moeilijk. Bijvoorbeeld: ofwel luisteren, ofwel schrijven. Ze hebben het moeilijk met plannen, met ermee beginnen en ook met ermee ophouden voor het af is, of met het moeten afwijken van een vertrouwde, aangeleerde manier. Ze hebben moeite met inlevingsvermogen, met emoties en gevoelens. Voor ouders van autistische kinderen, werkers, werksters met mensen met autisme, familieleden is het dus een voortdurend zoeken, een constant detectivewerk en puzzelen om de gevoelens te leren kennen en plaatsen. Want iedere persoon met autisme heeft zijn/haar eigen waardesysteem, een soort privé communicatiesysteem (niet universeel) en enkel te begrijpen door personen die hem/haar goed (willen) kennen. Het hoofdstuk dat handelt over seksualiteit en seksuele opvoeding is een oogopener op dat gebied en de duidelijkst mogelijke illustratie van hoe moeilijk het kan zijn om personen met autisme juist te begrijpen en er de juiste houding en oplossing voor te vinden. (Gaande van « Toch geen slapende honden wakker maken » tot « zelfbescherming leren ».) Ook eten, slapen, zindelijk worden, zelfredzaamheid, algemene dagelijkse leefvaardigheden zijn dingen die « anders » dienen aangepakt want voor ieder autistisch kind is iedere situatie, op iedere andere plek, in iedere nieuwe omstandigheid ook totaal « anders ». (Het is niet omdat je thuis netjes eet, dat je dat op school ook doet. Bij tante X gedrag je je totaal anders dan bij tante Y. Bus 3 is niet bus 4.