l Fotoboek. 174 p. Ofschoon het fascinerende archief van Wim van der Linden (1941-2001) slechts drie ordners groot is en niet meer dan zo'n vijfduizend negatieven omvat, is het een ontdekking van de eerste orde. Ten eerste omdat het archief een inkijk biedt in het milieu van een opkomende generatie kunstenaars in het begin van de jaren zestig, die ontwrichting kozen als uitgangspunt voor hun kunstwerken. Ten tweede omdat het karakter van de reportage- en straatfotografie van Wim van der Linden haaks staat op de esthetiek van de gevestigde documentaire fotografie zoals die begin jaren zestig nog gebruikelijk was. Zo brachten zijn collega-fotografen van destijds - in bijvoorbeeld de GKf - hun onderwerpen verhalend in beeld, waar de fotografische indrukken van Wim van der Linden eerder vervreemdend en confronterend zijn. Zijn werk is verhalend en ontregelend tegelijk. Zijn straatbeelden lijken en passant te zijn vastgelegd maar blijken bij nadere beschouwing zorgvuldige composities De straatbeelden (uit Amsterdam, Antwerpen, Parijs, Napels en New York) zijn aangevuld met impressies uit kunstenaarskringen - waar hij zelf deel van uitmaakte - met opnamen van onder anderen Simon Vinkenoog, Sanne Sannes, Remco Campert, W.F. Hermans, Jan Cremer, Cherry Duyns, Rem Koolhaas, Ward Ruyslinck, Aat Veldhoen, Anthon Beeke, Klaas Gubbels, Jan Mulder, e.a. Mooi exemlaar, naam eigenaar op schutblad.