Broekhuizen - Broukhusii (Joan van) later ook Janus Broukhusius genoemd, is geboren in Amsterdam op 20 November 1649 en gestorven te Amstelveen op 15 december 1707.

Hij stamde van eenvoudige ouders af maar bezocht wel de Latijnse school waar hij zich al snel onderscheidde door het schrijven van Latijnse verzen. Zijn oom en voogd deed hem daarna in de leer bij  apotheker Herman Angelkot. Deze was toneeldichter maar na enige jaren liep Broekhuizen weg en werd soldaat.

Hij hielp in 1672 Groningen verdedigen - hij maakte de verrassing van Coevorden mee en ging in 1674 met Michiel de Ruyter naar West-Indië. Hij was verder in tal van plaatsen gelegerd o.a. in Trier waar hij in 1676 behalve Latijnse verzen ook Nederlandse gedichten schreef en oudheidkundige onderzoekingen deed. In hetzelfde jaar werd hij van vaandrig tot luitenant bevorderd.

Broekhuizen was door zijn gedichten inmiddels bevriend geraakt met de classicus en dichter Nicolaus Heinsius en professor Gravevius uit Utrecht.
Toen hij in 1679 in Maastricht gelegerd was vluchtte hij naar het buitenland omdat hij in een duel zijn tegenstander gedood had. Zijn kolonel en Heinsius brachten de zaak weer in orde zodat hij het volgende jaar weer terug kon keren.

In 1682 kwam hij in Utrecht terecht en verkeerde daar in de kring van geleerden. Twee jaar later werd hij benoemd tot kapitein bij de stadsbezetting in zijn geboorteplaats Amsterdam.
Intussen waren in 1677 enkele Nederlandse gedichten van hem uitgegeven tegelijk met verzen van zijn vriend Pluimer met de titel 'Gedichten van J.v. Broekhuizen en J. Pluimer'.
Ook had hij in 1684  zijn Latijnse verzen in de bundel Jani Broukhusii Carmina (Trajecti ad Rhenum.... 1684) verzameld.

In 1686 vroeg hij de weduwe van zijn vriend Antonides van der Goes (Susanna Bormans) ten huwelijk maar later trok hij zich terug wegens haar slechte levenswandel. Zij spande toen een proces tegen hem aan wegens het verbreken van de trouwbelofte. Deze zaak sudderde jaren door en schijnt geëindigd te zijn in een minnelijke schikking.

In zijn Amsterdamse tijd verkeerde Broekhuizen in gegoede kringen, schreef hij vele gedichten en maakte hij (ook in het buitenland) naam als Latijns dichter.
Op 31 januari 1696 raakte Broekhuizen bij het zogenaamde ‘Aansprekersoproer’ levensgevaarlijk gewond door een steen tegen het hoofd maar hij kwam er weer bovenop. Eind 1697 besloot de magistraat van Amsterdam de burgercompagnieën af te danken maar de officieren - dus ook Broekhuizen - behielden hun jaarsalaris tot aan hun dood.

Broekhuizen verhuisde in 1699 naar Amstelveen waar hij zich geheel aan de studie en polemiek wijdde. Het einde van de 17e en het begin van de 18e eeuw kenmerkte zich namelijk door hevige letterkundige twisten waarin Broekhuizen zich flink roerde - vooral in de strijd tussen de Amsterdamse professor Petrus Francius en de Leidse Jacobus Perizonius en Abraham Gronovius. In een groot aantal vinnige Latijnse verzen heeft hij vele geleerden aangevallen of zich tegen hen verdedigd.

De laatste jaren  van Broekhuizens waren treurig want hij was voortdurend ziek en eenzaam. Zijn voornaamste vriend in die tijd was de jonge Utrechtsche professor Petrus Burmannus die veel met hem correspondeerde en hem raadpleegde bij het bewerken zijn boeken.
Na Broekhuizen's dood zijn zijn Latijnse gedichten verzameld onder bovenstaande  titel - Jani Broukhusii Poematum libri sedecim. (bron DBNL)