Iets uit/over dit Bijbels Dagboek.
' (...). Kijken wat er gebeurt (pg/ 13)
Lezen van een verhaal is meer dan registreren wat er staat. Een verhaal is een tekst waarin een "manier van doen" tot uitdrukking komt. Daarom moeten wij die tekst zien "gebeuren". Dan pas zal er ook met ons iets gebeuren.
Moeten wij dan lezen wat er "niet staat"? Het ligt er maar aan, hoe wij dit opvatten. De woorden van de tekst hebben een bepaalde betekenis. Zodra die betekenis bekend is, lijkt het een eenvoudige zaak om te zeggen wat er staat. Maar de taalkunde maakt terecht het onderscheid tussen betekenis en verwijzing.
Wat een woord "betekent", is met het gekozen woord gegeven. Maar waarnaar het "verwijst", is afhankelijk
van het gebruik in een bepaalde gebruikssituatie. Daarom moeten wij de bijbelwoorden allereerst betrekken op de concrete situatie waarin zij ontstaan zijn. Lezen wat er staat, is kijken wat er gebeurt. Zolang wij het nog niet "zien", is het nog niet een gebeuren.
De oproep tot het zichtbaar-maken van wat door ons gehoord wil worden, is niet een zoveelste nieuwigheid om het bijbellezen en de kerkgang aantrekkelijker te maken; het gaat om de enige manier waardoor de soms
modieuze belangstelling voor concrete situaties wérkelijk geconcretiseerd kan worden.
De bijbelschrijvers zijn gelovigen die naar God luisteren, maar ook gelovigen spreken vanuit hun eigen erva-
ringen. Het geloof heeft kosmische dimensies, maar elke gelovige stáát ergens, op een bepaalde plaats in de geschiedenis en in de samenleving.
Profeten en apostelen kunnen visionair boven hun nationale en historische en geslachtelijke beperkingen uitgetild worden; maar zij richten zich tot mensen in een bepaalde cultuur - en onze uitleg van hun woorden staat niet los van onzer bepaaldheden. Wij houden onze theologie voor universeel, maar zij is in feite de Westeuropese theologie van blanke mannen. Daar moeten wij doorhéén leren kijken.
Dat is letterlijk een kwestie van kijken.