= Wellicht het indrukwekkendste gedicht van Remco Campert, voluit met de hand uitgeschreven. Joost Zwagerman omschreef het gedicht als volgt: “Lamento is een exceptioneel gedicht binnen het oeuvre van Remco Campert. Het is heel lang en het is tegelijkertijd heel muzikaal. Het is alles tegelijk: een verhalend, maar ook een bezwerend gedicht, Parlandoachtig, maar ook lyrisch. Het is, kortom, verhaal en muziek ineen.” "[Campert] schreef het vers om te worden voorgedragen onder begeleiding van jazz en daarom is het zo goed om het Campert zelf te horen voordragen. Er gebeurt in de voordracht iets vergelijkbaars als wat je ziet in de jazz: herhaling van een stukje thema en dan een variatie. Als golfjes uit de rivier die zich herhalen maar toch steeds een beetje anders. De rivier, wellicht dat ´lange diepe water´, waarvan het stromen gedachten oproept aan lucht, licht en weemoed aan een liefde groots en geweest. Aan een liefde die altijd had moet zijn, maar dat niet werd. Heel subtiel maakt de dichter duidelijk dat de dood ook aan de oever van de rivier langs wandelde waardoor ‘altijd’ tot ‘nooit’ is geworden. En dat verklaart dan ook de titel, lamento staat voor klaagzang. Remco Campert zegt er over in een radiointerview [Possel e.a. 2006]: “Bij Poetry International mocht een dichter een componist uitkiezen en ik had het Maarten Altena Ensemble uitgekozen. Dat speelt heel improviserende muziek, dus ik dacht ik moet iets maken waar herhalingen inzitten. Iets wat de indruk maakt dat het bijna gestameld, geïmproviseerd is. Dat hebben we een paar keer opgevoerd en dat ging goed. Het ging zo goed dat ik dacht dat ik het nooit zou kunnen voorlezen zónder muziek. Dat is zo’n wezenlijk element erbij dat ik het zou missen. Maar ik heb dat toch een keer gedaan, bloed kruipt waar het niet gaan kan, en toen bleek het heel goed te kunnen.” (bron: Ernst Jan Peters op zijn blog Het Rijmrijk). De handgemaakte lijst is geschikt om op te hangen aan de muur, maar kan ook opengeklapt zelfstandig staan.