Dit boek bevat een aantal opstellen over hetzelfde onderwerp: de Heilige
Schrift als Woord van God. Belangrijke actuele vragen komen aan de orde, zoals: Hoe zijn de bijbelboeken ontstaan? Waarom hebben de bijbelboeken gezag? Wat is in onze samenleving de zin van deze oude geschriften? Aan welke regels moet een betrouwbare uitleg van de bijbel voldoen? En welke repliek hebben wij tegenover de (al dan niet wetenschappelijke) tegenspraak tegen de bijbel?
B. Kamphuis typeert de bijbel met een uitdrukking van Bonhoeffer als 'dit vreemde woord van God', een weerbarstig boek dat juist als zodanig aanvaard wil worden.
C. Trimp grenst de gereformeerde schriftleer af van andere opvattingen. Achtereenvolgens komen het Amerikaans fundamentalisme en de reactiebeweging van het neo-evangelicalisme aan de orde, waarna het dilemma tussen geschreven en gesproken Woord van God wordt afgewezen. J.J.T. Doedens geeft een literaire benadering van Genesis 1 en brengt de hermeneutische problematiek in de praktijk aan de orde. Volgens A.L.Th. de Bruijne moet de gereformeerde theologie meer aandacht geven aan de hermeneutiek. Een van de weinigen die dat hebben gedaan is dr. B. Loonstra. De Bruijne toetst diens stelling dat royaler gebruik moet worden gemaakt van de mogelijkheid om gedeelten uit de Schrift metaforisch op te vatten. Hij komt tot de conclusie dat metaforische taal inderdaad van belang is, ook in de bijbel en de theologie. Vervolgens bestrijdt hij echter Loonstra's te sterke neiging om elementen uit de bijbelse verhalen niet als exacte geschiedschrijving, maar als metaforen op te vatten. De Bruijne betoogt dat in de ethiek veel schriftberoep wel metaforisch van aard is.