De ideale mens in de Renaissance is volgens een gezaghebbend lexicon 'de wereldwijze, universeel ontwikkelde zelfbewuste man van smaak'. Het werd tijd dat vanuit feministisch historisch perspectief de onjuistheid van deze definitie werd aangetoond. De gedichten van Tesselschade Roemers (1594-1649) en de werken van Anna Maria van Schurman (1607-1678), die in dit boek aan de orde komen, maken duidelijk dat ook de vrouw een renaissancemens kan zijn. Vrouwen blijken teksten geschreven te hebben die voldeden aan de criteria die in haar eigen tijd gesteld werden en die ons ook nu nog kunnen ontroeren. Uit tekstonderzoek in de vroegmoderne tijd wordt echter eveneens duidelijk hoezeer taal en taalgebruik van een burgerlijk patriarchale maatschappij steeds het perspectief van de man als het normale presenteert en de vrouw tot object van mannelijke beschouwing maakt. Analyses van het werk van onder anderen 'Vader' Cats (1577-1660) laten zien welke vooronderstellingen over vrouwen en mannen in het werk van mannen uit die tijd besloten liggen. Het lezen van (historische) teksten van vrouwen vergt een dubbele inzet. Het androcentrisch karakter van taal en taalgebruik maakt schrijven voor vrouwen en hachelijke onderneming, omdat zij haar ervaringen moeten verwoorden met gebruikmaking van een instrument dat vrouwen gemakkelijk uitsluit. Dat de vrouwenstem toch gehoord kan worden, wordt in dit boek duidelijk.