= ‘Erik of ‘t Klein Insectenboek’ gaat uit van een nog steeds ijzersterk gegeven uit de jeugdliteratuur: een kind voelt zich verlaten, verdrietig en lusteloos door het verlies van een ouder, maar overwint uiteindelijk zijn problemen door zijn fantasie. Ik was erg gecharmeerd van het begin van de film. De situatie van Erik in de ‘echte wereld’ wordt efficiënt en duidelijk in beeld gebracht, en de rommelzolder van opa, met de fascinerende prent ‘Wollewei’ en de sprekende foto’s van zijn voorouders, heeft een enorme charme. Ook mijn petje af voor de art direction van de fantasiewereld van Wollewei, met zijn torenhoge papavers, fraaie lichteffecten en het prachtig verbeelde slakkenhotel, en de inventieve kostuums van alle door mensen gepeelde insecten. De optredens van Alfred van den Heuvel als Van Vliesvleugel, en Jörgen Raymann als de Hommel waren ‘aanstekelijk‘. Helaas voelde ik me, net als Erik, danig in de steek gelaten, toen die hotelsequentie aanbrak. Talrijke, afwisselend spannende, komische, akelige en fantasierijke gebeurtenissen, begonnen door elkaar te buitelen met nauwelijks identificeerbare insecten. De montage en timing waren abominabel, alleen Plien en Bianca als lieveheersbeestjes bleven overeind. Hoofdrolspeler Jasper Oldenhof leek vlak en ongeïnteresseerd, niet geholpen door slecht passende pogingen in het scenario hem ‘cool’ te maken met kreten als ‘holy shit’. Ook het geluid werd soms plompverloren afgebroken of weggefadet in een scèneovergang. Trudy Labij’s aanzetten tot liedjes als de oma uit het fotolijstje bleken geen incident: we werden ineens getrakteerd op zeer slecht geplaatste en uitgevoerde liedjesflarden die het verhaal verder verstoorden. De apotheose met de filosofische regenworm was teleurstellend knullig in beeld gebracht, en Eriks verzoening met de dood van zijn vader werd zo banaal en nonchalant vertolkt, dat het te gênant was om naar te kijken. Ik kreeg de stellige indruk, dat regisseur Gidi van Liempd op een niveau mikte dat niet hoger lag dan een tienjarige, en dan doe je zo’n film, met acteurs die nota bene 11 of 12 zijn, echt tekort. Bomans’ literaire droomwereld had, met wat meer lef, recht gedaan moeten worden, zodat het geheel prikkelender werd, en ook oudere kinderen er lol aan hadden kunnen beleven. Ik begrijp dat het een hele klus moet zijn, om in Nederland en Vlaanderen een fantasyfilm van de grond te krijgen voor een beperkt budget. Dat is echter geen excuus voor een slecht script, onzekere regie van Van Liempd, erbarmelijke montage en knullige ‘liedjes’. Dat het ook anders kan, bewijzen schitterende producties als ‘Madelief: Krassen in het Tafelblad’, en ‘Het Paard van Sinterklaas’.