De lange, keurig opgestelde rijen wachtende vluchtelingen breken open. In de verte mitrailleurvuur en een harde knal. Ik hoor het, registreer het, maar ik voel en doe niets. Het gebeurt snel, razendsnel. Waar ik ook kijk zie ik rennende mensen. Een achtergelaten kind gilt om zijn moeder, terwijl een oude vrouw verdwaasd om zich heen kijkt.'In schrijnende, maar ook humoristische verhalen vertelt Tineke Ceelen over haar werk in de internationale hulpverlening. Ze woonde in Kameroen en Tibet en reisde de afgelopen jaren in het heetst van de strijd naar onder andere Pakistan, Soedan, Libanon en Tsjaad, landen waar natuurgeweld en oorlog honderdduizenden slachtoffers maakten. Openhartig schrijft ze over de duivelse dilemma’s waar hulpverleners en hun organisaties soms voor staan.‘Met moed, beleid en trouw is Tineke Ceelen overal ter plekke.’ Ed van Thijn, voormalig burgemeester van Amsterdam en oud-minister van Binnenlandse Zaken‘Tineke is in haar werk zo gepassioneerd en gedreven dat ik in haar bijzijn al mijn twijfels en cynisme over “het nut” van hulp laat varen.’ Jeroen Pauw, tv-journalist‘ Eindelijk dan, het persoonlijke verhaal van de vrouw die haar zo aardse mededogen op een uiterst prettige manier weet te combineren met soms onderaardse humor en een bijna bovenaards doorzettingsvermogen.’Kees Broere, Afrika-correspondent voor de Volkskrant en NOSTineke Ceelen (1963) is directeur van Stichting Vluchteling (giro 999). Eerder werkte ze voor Memisa, SNV en het Rode Kruis.