De Indiase archeologie stond nog in de kinderschoenen toen Sir Alexander Cunningham, algemeen directeur van de onlangs opgerichte Archeologische Dienst van India, in de winter van 1873 terugkeerde naar de ruïnes van Harappa. Twintig jaar eerder had Cunningham het terrein-vier kilometer verbrokkeld leemsteen aan de rivier de Ravi in de Indusvallei-voor het eerst bezocht. Dat was nadat hij erover had gelezen in de reisverslagen van een verstokte reiziger en deserteur uit het Britse leger die bekend stond als Charles Masson. Masson, een geheimzinnig figuur wiens echte naam James Le-Ms luidde, had Harappa in 1826 ontdekt op zijn reizen door de drassige bossen in de huidige Punjab, in Pakistan. Boven alles uit, schreef Masson, torende een 'vervallen, stenen vesting' en een 'grillige rotspartij met daarop de ruïnes van gebouwen, delen van muren met nissen in Oosterse stijl. De muren en torens van het kasteel zijn opvallend hoog, al vertonen ze, aangezien ze reeds lang verlaten zijn, hier en daar sporen van verval.' Bij zijn eerste bezoek trof Cunningham het terrein grotendeels zoals Masson het had beschreven; de tweede keer zag hij geen spoor van een vesting. Spoorwegarbeiders hadden Harappa voor de aanleg van de spoorweg van Lahore naar Multan geplunderd en de bakstenen gebruikt als ballastlaag. In de spoorbaan zaten genoeg uit Harappa en andere ruïnes geroofde stenen voor zo'n 150 kilometer spoorweg.