Zou je muziek anders beluisteren wanneer je weet wat een componist ermee bedoeld heeft? Vermoedelijk wel, al zijn er ook mensen die zonder kennis van enige achtergrond hun eigen verhaal bij de noten fantaseren. Wanneer een stralende zonsopgang beschreven wordt verbeelden ze zich een innige omhelzing met hun geliefde, of, wie zal het zeggen, een stel soezende konijntjes. Zolang je je fantasie gebruikt zijn de gekste dingen mogelijk, maar het kan ook weleens gaan knagen: dan wil je weten wat de componist voor ogen stond. Misschien wel eerst een stralende zonsopgang, daarna een stel soezende konijntjes dat elkaar innig omhelst. Maurice Wiche dook achter de noten van tientallen bekende en onbekende composities. Wat zijn de beweegredenen van een componist om het juist zó te doen, vroeg hij zich af. Waarom zweert de een bij het zoetgevooisde, de ander bij het rauwe, en waarom slaagt de een erin om slechts met één instrument een gevoelige snaar te raken, terwijl een ander er een volgepakt podium voor nodig heeft? Het leverde vermakelijke columns op – eerder verschenen in De Limburger – vol bloemrijke taal, prikkelende dwarsverbanden, en soms een vette knipoog. Geschikt voor jong en oud, kenner of liefhebber, kortom voor iedereen die zich durft te verwonderen over wat goedgekozen noten in iemands hoofd teweeg kunnen brengen. Maurice Wiche is musicus, muziekjournalist en een veelgevraagd spreker over muziek. Daarnaast verzorgt hij luistercursussen en organiseert hij muziekreizen. Als hij niet met zijn hoofd in de noten zit, leest hij zware romans, schrijft hij absurde verhalen, en maakt hij eigenaardige tekeningen.