Flaptekst

Jenny en Ralf leiden heel verschillende levens, tot ze elkaar ontmoeten, zomaar op straat. Meteen gebeuren er wonderlijke dingen. Jenny en Ralf zien overal kleuren in de lucht. Soms voelen ze tegelijk dezelfde pijn. Ze weten precies van elkaar wat ze denken en ze weten ook dat ze broertje en zusje zijn, ook al hadden ze elkaar nog nooit eerder ontmoet. Hoe kan dat allemaal? En wat voor een groot plan is dat eigenlijk, waar alle kinderen aan mee mogen doen, om de aarde weer mooi en heel te maken?

Ralf en Jenny gaan op avontuur in die nieuwe geheimzinnige wereld. In het begin is alles even leuk en spannend, maar dan gaat er iets mis. Ralf raakt in de macht van de Nare Wensheks. Jenny doet wat ze kan om hem te bevrijden...

Aan alle mensenkinderen die dit lezen:

Welkom in Kinder-Avonturenland, waar je dromen echt kunnen gebeuren.
Dit ware sprookje begon eind 1991 met een heldere droom. Binnen één nacht kwamen Jenny en Ralf mijn leven binnen. Ik had toen niet kunnen vermoeden hoe sterk ze mijn wereld zouden gaan veranderen. Het schrijven ging bijna vanzelf. Toen Kleuren in de lucht na zeven weken af was, kwam er meteen een uitgeverij op mijn pad, Akasha. Ze waren daar zo enthousiast dat ze liefst 2300 boeken lieten drukken; aardig wat voor een nog onbekende auteur met een heel nieuw onderwerp: hooggevoelige kinderen, door sommige mensen ook wel nieuwetijds- of sterrenkinderen genoemd. Nu zijn dat maar namen, die zelden gebruikt worden door kinderen. Als volwassene vind ik het juist een uitdaging voor kinderen zelf te schrijven, me in hun wereld te verplaatsen. Een van mijn motto's luidt: als je echt iets te zeggen hebt, kun je dat ook duidelijk maken aan een kind van zes.

Dat is kennelijk gelukt, want kort nadat Kleuren in de lucht in de winkels kwam, begon ik brieven van kinderen te ontvangen. Ze herkenden zich in het verhaal en waren benieuwd hoe het verder ging.
Dat heeft mijn leven ingrijpend veranderd.
Met een aantal kinderen samen schreef ik een vervolgboek: Het grote kleurenspel (zie laatste pagina's van dit boek). En later, met een nieuwe groep, een derde deel: Dromen van de Tijdgrot. De droom werd steeds echter.

Af en toe ontmoet ik jonge mensen, die mijn naam herkennen: Heb jíj dat boek geschreven? Dat heb ik gelezen toen ik tien was. Het heeft me echt geholpen.
Twee kinderen die in 2000 meededen met het eerste Kinder-Avonturenkamp, zagen elkaar twaalf jaar later voor het eerst terug in een studentencafé. Ze herkenden elkaar onmiddellijk: 'Jij komt ook uit Kinder-Avonturenland; ik zíe het aan je...'
Wat dat is kunnen jullie zelf ontdekken, beste lezers en voorlezers.

Hein van Elteren