Het boek Der Stern der Erlösung van Franz Rosenzweig hoort ongetwijfeld tot de oogst van de twintigste eeuw. Het nieuwe denken dat er in spreekt was de bron van inspiratie voor mensen als K.H. Miskotte en E. Levinas. Wel een verborgen bron; het boek is altijd even veel geprezen als weinig gelezen. Letterlijk geschreven in de loopgraven van de eerste wereldoorlog, was liet een egodocurnent waarin de schrijver voor zichzelf de balans opmaakte van wat er in de catastrofe gered moest en kou worden van de grote systemen van de negentiende eeuw. En dan vooral van de Duitsjoodse dialoog, die niet Moses Mendelssohn was begonnen en nu eindigde. Een nieuw denken, waarin beproefd werd of liet filosoferen in de -eest van 'alles is eigenlijk...' en 'ik ben in wezen...' kon worden aangevuld, of zelfs vervangen door een leven vanuit vertrouwen, dat uitgaat van: 'jij hebt mij geroepen; zie hier ben ik...'. Het gebod van de liefde vormt liet hart van liet boek, dat streng filosofisch te werk wil gaan. Deze inleiding probeert de Stern weer toegankelijk te maken en hem in z'n juiste context te plaatsen.

De auteur gaf jarenlang cursussen over de Stern op het seminarie van de Nederlandse hervormde kerk. Hij studeerde in Leiden, Amerika (Yale S.T.M. 1955) en Amsterdam. Hij diende verschillende Hervormde gemeentes en was acht jaar docent Hebreeuws en Oude Testament aan de Theologische Hogeschool Duta Wacana' te Yogyakarta, Indonesië.