- en identiteiten in de ”lagen landen bi de zee” tussen 1200 en 1800, en onderstreept de onwenselijkheid welk vaderlands verleden dan ook te behandelen vanuit, en binnen, de huidige identiteitskaders en staatsgrenzen, en te doen alsof ze altijd dezelfde zijn geweest en hierna ook zullen blijven.

Nederlanders houden van Belgen. Voor de Belgen kunnen de Nederlanders gestolen worden; compleet onzinnig natuurlijk. Eeuwenlang droegen ze dezelfde namen, leerden op scholen dezelfde aardrijkskunde van de Zeventien Provinciën, lazen in de kranten onder het nieuws uit Nederlandt berichten uit Amsterdam, Rijsel, Brussel, Middelburg en Antwerpen en cultiveerden ze dezelfde symbolen zoals de Leo Belgicus/de Nederlandtsche Leeuw.

Volgens prinses Maxima in 2007 had ze geen Nederlandse identiteit aangetroffen in het land waar ze inmiddels koningin is. Dat is ook niet zo gemakkelijk, want de Nederlandse identiteit is een complex verhaal. Het is dan ook zowel een Belgische identiteit als een Hollandse, een Oost-Nederlandse, een Waalse, maar zeker een Vlaamse. Het is een Bourgondische, een Brabantse, een katholieke en calvinistische identiteit. Het bestaat uit vele facetten wortelend in een gemeenschappelijke geschiedenis van ongeveer zeventie provinciën. Hoe dat precies in elkaar zit, verduidelijkt Hugo de Schepper in Belgium dat is Nederlandt. Veel kaarten en plaatwerk verhelderen en ondersteunen zijn betoog. Maxima, maar ook Mathilde, kan er nog wat van opsteken.

In het licht van de tweede eeuwfeesten in 2014-2015 besluit de auteur met weinig bekende gegevens en beschouwingen dat het beeld dat in het collectieve geheugen over ”het Koninkrijk der Nederlanden / le Royaume des Belgiques” en over de scheiding van 1830-1839 is beklijfd, toch enigermate relativeert.