Zoals Reve het recht had om God in de gedaante van een grijs ezeltje te bezitten, mag elke schrijver de Tweede Wereldoorlog en alles wat daarbij hoort, naar zijn schrijftafel slepen en, alsof hij een kleine jongen met een wekker is, uit elkaar halen en weer in elkaar proberen te zetten betoogt Marcel Möring in dit boek. Er zijn geen verboden onderwerpen meer en geen grenzen aan de verbeelding.
Het verhaal van de oorlog is veelvuldig verteld : in geschiedenisboeken, in literatuur, in beelden. Deze teksten en beelden moeten thans worden uitgelegd, en van contexten en kritische vragen worden voorzien.
Historici willen, hoe de analyse ook mag uitvallen, de ogen op de toekomst richten, zeker waar het de verhouding met Duitsland betreft. Literatuurwetenschappers en schrijvers zien zich voor de taak gesteld de voorstelling van de Shoah, grensgeval van ons kennen, waarnemen en voelen, een plaats te geven in de literaire traditie en het repertoire aan genres en verhaalvormen. Het ooggetuigeverslag van overlevende slachtoffers, dat aanvankelijk de voornaamste vorm is geweest waarin het verhaal van de oorlog werd verteld, is niet meer het enige genre waarin een poging wordt gedaan om wat zich in feite voor de taal van de mens niet leent, te benoemen. Er is een veelvoud van literaire werken ontstaan die ons raken, verrassen, shockeren, ontroeren. De ruimte voor interpretatie van de historische feiten wordt ten volle benut - de postmoderne versie van het verhaal is daar een voorbeeld van. Dit boek wil de lezers op de verschillende wijzen van representatie attenderen, voorstellen tot zingeving doen en kritische afwegingen maken.