Waarom was Marchant katholiek geworden? Het begin van dat proces lag zoals Marchant later zelf heeft meegedeeld, in zijn studententijd. Hij was opgegroeid in de sfeer van het positivisme, dat hem echter steeds minder bevredigde. De mogelijkheid tot zoeken naar groter bevrediging nam toe, zodra hij als minister ambtelijk met de katholieke wereld in aanraking kwam. De steeds manifester wordende negativiteit van het communisme en het nationaal-socialisme deed hem spoedig in het katholicisme de enige positieve tegenkracht zien. ..//..Na zijn ontslag als minister verliet Marchant definitief het politieke toneel. Hij bleef echter van zich doen horen in woord en geschrift. Hij trad op als verdediger van het katholieke geloof en wees voortdurend op de gevaren van het nationaal-socialisme. In Een staatkundige epidemie. Het ziektebeeld van het Dietse nationaal-socialisme ('s-Hertogenbosch, 1936) en De zelfmoord der kiezers (Den Haag, 1937) ging hij op zijn bekende, onbarmhartige wijze de NSB te lijf.

Na de Tweede Wereldoorlog behoorde Marchant tot de uiterst rechtse katholieken. In o.a. De Maasbode oefende hij veel kritiek uit op het regeringsbeleid. Met het kabinet-Schermerhorn raakte hij in een hevig conflict, omdat dit de statuten van de stichting 'De Hooge Veluwe', waarvan hij in april 1935 medeoprichter en sindsdien voorzitter was, wilde handhaven in de gewijzigde vorm die de Duitsers in 1942 daaraan hadden gegeven; Marchant was daarbij als voorzitter uitgesloten. Met ingang van 1 januari 1951 kon hij weer als voorzitter optreden, nadat hij door de Raad voor Rechtsherstel in het gelijk was gesteld.