Thomas Bryson en Dokter Ursula Bryson-Franke nodigen je uit om de dood aan te kijken. Om zo je eigen leven te zien. Het zien van je leven geeft kracht, inspiratie en energie.
Hoe komt het toch dat wij in onze cultuur, opvoeding en scholing zo weinig aandacht hebben voor dat wat onvermijdelijk is? 'Iedere dag ben je een stap dichter bij je eigen dood' zo schrijft Thomas in het eerste deel van het boek. Is dat een gedachte om bang van te worden of geeft het kracht? En kun je volop leven als je bang wordt bij de gedachte aan je dood?
In het boek beschrijven Thomas en Ursula hun ervaringen en inzichten in het werken in een hospice en het toepassen van systemische en boeddhistische kennis. En wie denkt dat dit vooral interessant is voor hospicemedewerkers en ritueelbegeleiders, vergist zich schromelijk!
De voorbeelden gaan over echte mensen. Over hun echte leven. Over hun echte dood. Echter dan dit wordt het niet. Het relativeert de waan van de dag. De stress van een dead(!)line, het ongeduld over een te behalen resultaat of de teleurstelling over een verkeerde uitkomst. En in die relativering zitten de nieuwe mogelijkheden.
Iedere keer dat je het boek opnieuw leest, ontdek je iets nieuws. Alsof je een andere laag ontdekt.
Voor ieder die mensen begeleidt, of het nu is als coach, als therapeut, als manager of adviseur, is dit boek relevant.
Het boek is met de grootst mogelijke zorgvuldigheid en toewijding uit het Engels vertaald door Siets Bakker, Geerte Vink en Wouter Bosch. Ieder van hen is als mens rijker geworden door dit werk te doen.